Podejście to wywodzi się z matki wszystkich podejść psychoterapeutycznych, a mianowicie z psychoanalizy Zygmunta Freuda. W przeciwieństwie jednak do niej współcześni psychoterapeuci psychodynamiczni są zaangażowani w aktywną relację z pacjentem, dużo mówią jeśli zajdzie taka potrzeba i pozwalają sobie na emocjonalne dostrojenie wobec stanów afektywnych pacjenta. Bardzo trafną definicję tego podejścia sformułował Gabbard: „Terapia, w której dużą uwagę poświęca się interakcji terapeuty z pacjentem i w starannie wybranych momentach formułuje się interpretacje wbudowane w subtelne zrozumienie wkładu terapeuty w pole dwuosobowe”.Terapia ta nazywana jest również terapią wglądu lub terapią głębi, gdyż umożliwia pacjentowi lepsze poznanie, zrozumienie przyczyn oraz motywów własnego zachowania, myślenia, objawów. Stanowi ona podążanie za pacjentem w procesie zdrowienia, zmiany oraz dawanie mu niezbędnych ku temu interpretacji. Cechą charakterystyczną tego podejścia jest także koncentracja na tym co wyjątkowe, szczególne w danej jednostce.

Terapia psychodynamiczna stanowi podejście odpowiednie do leczenia większości zaburzeń/chorób psychicznych. Dodatkowo łączona z technikami innych podejść jest elastyczną, pełną metodą leczenia dla każdego. Warto zaznaczyć w tym miejscu, iż klientami gabinetów psychoterapeutycznych są również osoby w kryzysie życiowym, potrzebujące wsparcia, mające poczucie niepełnego zdrowia oraz dobrostanu psychicznego. Obowiązkiem etycznym każdego psychoterapeuty jest dobór podejścia do indywidualnych potrzeb pacjenta. W związku z tym, jeśli terapeuta podczas spotkania konsultacyjnego uzna, iż jego oferta będzie dla nas nieodpowiednia wówczas przekieruje nas do innego psychoterapeuty/specjalisty.